8 september 2024 Springplank naar een (tweede) kans..
Sommigen van jullie zien mij regelmatig posts plaatsen op Facebook van honden, die een thuis zoeken. Mijn hart maakt een sprongetje, elke keer als ik zie dat een hond geplaatst is.
Een hond die een kans krijgt om een kwalitatief, gelukkig(er) leven te beginnen. Een eerste, misschien tweede kans. Dat gevoel krijg ik ook, als ik zie dat (b.v. in buurtgezinnen posts) kinderen een fijne plek vinden naast hun eigen thuis, als ondersteuning in hun opvoeding. Een kans op een beter leven.
Het raakt bij mij van binnen. De kans, die ik gekregen en genomen heb, op een kwalitatief beter leven, lang geleden. Iedereen om ons heen kan een ‘springplank’ zijn voor een ander wezen, een dier, een mens.
Dat kan in zoveel vormen en op zoveel manieren, kleine en grote.
Mooi is dat we allen zo verschillend zijn, en ons hart van anderen dingen blij wordt. Dat door die diversiteit er ook veel springplanken zijn. Natuurlijk kunnen niet alle mensen die zien, of daar gebruik van maken, al zou mijn hart (en vele harten met mij) dit zo graag wensen.
Ook het bereik van zo’n springplank is zoveel kleiner dan we zouden willen. Ik denk dan aan die film van Schindlers List, waar de man die zoveel joodse mensen heeft kunnen redden op het eind verslagen in beeld komt. Het enige wat hij kan uit brengen is; ‘ik had nog zoveel meer joodse mensen kunnen redden’.
Dat is natuurlijk niet zo en drukt meer een uiting van de machteloosheid uit.
Elk gebaar, elke bijdrage telt. Onszelf uithollen uit idealistisch motief helpt de wereld én jezelf niet.
Jezelf belangrijk vinden, met behulp van alles en iedereen wat daar bij nodig is, is onze eerste en belangrijkste taak.
Van daaruit beweegt ons hart vanzelf naar vrijgevigheid in gepaste vormen naar anderen en in de wereld. Die ontstaat vanuit je openheid en vrije creatie-stroom. Vrijgevigheid is niet altijd ‘geven’ zoals we dat kennen, maar is simpelweg ook je eigen welzijn en geluk leven en (kunnen) ervaren en zijn.
Vrijgevig zijn is eigenlijk gewoon ‘jezelf zijn’. Je geeft jezelf ‘vrijuit’ en dat kan ook zijn dat je hulp nodig hebt van iemand. Ook dat is een geschenk voor de ander, het geschenk van vertrouwen.
Je natuurlijke staat is vriendelijker, minder zelfzuchtig en stralender dan de som van al je overlevingspatronen. Het is ronduit ‘positief’ besmettelijk in en voor je omgeving als je deze meer kunt zijn en leven.
De kwaliteit van ons hart ís dienstbaarheid, maar niet vanuit de oude normen van wat wij geleerd hebben dat dienstbaarheid is. Niet vanuit opoffering van onze gevoelens, behoeftes en ons geluk ten behoeve van anderen, maar vanuit een authentiek, rijk hart.
We hebben eerst de weg naar binnen te gaan, wat bij veel mensen schuurt tegen het oordeel egoïstisch te zijn en schuldig aan te veel ruimte innemen. En hoe lang en hoe veel dit nodig is, je afgrenzen en nee zeggen tegen anderen, hangt niet af van wat jij in gedachten hebt. Het is simpelweg nodig, als je het nodig hebt. Daarvoor buigen heeft een diepe kwaliteit van zelfliefde in zich.
Ik heb er lange tijd over gedaan mijn basis te versterken en een gezond en reëel zelfbeeld en eigenwaarde te ontwikkelen. Daar ben ik veel therapeuten, leraren, mensen, trainingen en opleidingen dankbaar voor.
Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik als 19 jarige het lef had een docent van de Hogeschool waar ik toen op zat, te bellen voor hulp. Deze docent gaf gezondheidsleer, maar dat ene uur per week was eigenlijk meer therapie.
Ik en mijn klasgenoten hingen aan zijn lippen, als hij sprak over ‘de rechten van het kind’, met een vuur en passie die me nog steeds levendig voor ogen staat.
Niet eerder had ik iets in die richting gehoord, wat bij mij een sprankje hoop gaf. Ik voelde me gezien.
En ondanks dat hij van het management van de Hogeschool gezondheidsleer moest geven over feiten, en geen ’therapie-les’, bleef hij stug door gaan.
Hij verdedigde zich door te zeggen dat de studenten levensvragen hadden en dat hij deze niet wilde negeren. Hij had een Gestalt praktijk, en dit was mijn 1e kennismaking met lichaamsgerichte therapie.
Het boek wat hij schreef, prijkt nog in mijn boekenkast.
Het was doodeng en ik was nog heel naïef, maar dat was mijn springplank. Later noemde ik mijn jaartrainingen ook Springplank als verwijzing naar het opstapje naar meer groei en ontwikkeling.
Het was voor mij mijn eerste springplank naar een perspectief van leven, zonder de constante angst en onrust die me de hele dag in mijn greep had.
Inmiddels, 37 jaar later, kijk ik met dankbaarheid en een glimlach terug naar dit begin.
Ik heb van mijn jeugdjaren niet veel kunnen genieten, maar veel meer springplanken later kan ik zeggen dat mijn 2e jeugd veel goed maakt.
Ook al wordt mijn lichaam ouder, zo had ik me willen voelen toen ik 20, 30, 40 was.
In die zin voel ik hoe graag ik wil bijdragen een springplank te zijn, op veel verschillende manieren, voor anderen.
Als ik al iets zou willen doorgeven, is dat ik zoveel mensen die tweede of derde kans op een volwaardig kwalitatief goed leven gun. En als het past, laat ik het niet voorbij gaan, mensen er op te wijzen (direct of indirect).
Wat de springplank ook is, of wie, of hoe groot of klein, het maakt niet uit.
Gebruik hem, je bent het waard gelukkig en vrij het leven te leiden vanuit de enorme potentie die een mens eigen is. En aanvaard dat het een weg is, die geleidelijk, met veel vallen en opstaan, moedeloosheid en ongeduld gepaard gaat.
Niemand kan inschatten hoever je kunt komen (er is geen maatstaf), maar jezelf veel extra kansen geven en gunnen, nodigt je ziel en het universum uit te expanderen.
Een fijne nazomer voor iedereen,
Warme groeten
José