24 januari 2023. Het verlangen naar verbinding & authenticiteit.
Ik las het boek van Brené Brown’s ‘Verlangen naar verbinding’.
Het gaat over onze diepe behoefte om ergens bij te horen en tegelijkertijd het verlangen naar ten diepste bij onszelf horen.
Ergens zijn we een deel van onze puurheid kwijt geraakt in onze reis op de aarde.
Onze authenticiteit hebben we ook kunnen bewaren (bewust of onbewust) gelukkig, of dit nu begraven ligt of verscholen of gevoeld en ten dele geleefd kan worden.
We hebben ook allemaal concessies gedaan, onze authenticiteit geweld moeten aan doen, vervormen of verstoppen zodat we ‘erbij bleven horen’. De verbinding met onze ouders, onze verzorgers en onze omgeving was eenvoudigweg noodzaak voor onze overleving.
Dat is geen foutje; onze persoonlijkheid wordt eruit gevormd. Vervolgens is het aan ons wat we met die mix doen en of we op zoek gaan naar die natuurlijke staat van zijn, die ons potentieel is. In de Diamond Approach wordt onze ego ontwikkeling ook wel een ‘onaffe ontwikkeling van ons potentieel’ genoemd. Dat vind ik eer doen aan onze ego-ontwikkeling.
Elke keer als we voelen dat we authentiek en echt zijn, voelt dat voor ons als een stukje meer thuis komen, meer rust, meer vreugde, meer van alles waar we zo naar verlangen.
Elke keer als we meer onszelf durven te zijn, of een stukje meer van onszelf durven te voelen en ervaren, staat daar die ‘poortwachter’. Er is nog steeds een bedrading in onze hersenen, patronen die gelegd zijn ter bescherming in ons hele lijf, waardoor de weg niet open is. Dat kan in de gedaante zijn van de criticus, of de angst om kwijt te raken of het taboe en oordelen die opkomen.
Het oude conflict, dat de ander ons gaat afwijzen, of verlaten, kan opeens op komen. Als ik in termen van systemisch werken woorden geef, zou dat het volgende zijn.
Elke keer als we loyaler aan onszelf zijn dan gevoelsmatig aan die ander, raken we iets kwijt van de kinderlijke onschuld die we willen behouden.
Door te zijn zoals een ander wilt dat je bent, of jij denkt dat die ander wilt dat je bent, leef je het kind wat het goed wil doen voor zijn omgeving, moeder, vader, broer, leraar. Daar voelen we de oude, magische veiligheid van verbinding, die we zo hard nodig hadden. We passen ons (te) veel aan.
Je zou dus ook kunnen zeggen. Elk moment dat je volwassener durft te zijn, uit de kind positie stapt, maak je ‘schuld’, neem je risico op alleen of meer alleen te komen staan.
Je stelt de ander ’teleur’, neemt die consequentie. We kunnen niet onszelf zijn en het voor iedereen ‘goed’ proberen te doen.
Het kind in jezelf vindt dat niet zo’n heel goed idee. Je verliest een oude veiligheid. Een veiligheid zoals je de verbinding of relatie kent vanuit historisch perspectief, en dat is keer op keer spannend. Vaak ronduit doodeng.
Daar ben je de pionier voor een ervaring, die je nog niet hebt op gedaan. We zijn allemaal op weg om emotioneel volwassen(er) te worden. Daar is geen eind aan, en daarom bewegen we steeds heen en weer tussen kindstukken en een semi-volwassen plek en een volwassen bewustzijn.
We weten in onze projecties niet, dat de realiteit vaak anders is dan de perspectief van het bewustzijn van het kind wat nog zo levend is in ons. Dat kunnen we ook niet bedenkend oplossen. Dat hebben we te ervaren, keer op keer op keer op keer.. op keer!
In de momenten van een groeistuip ontstaat er de moed weer een stap te zetten. Dan kan er weer een nieuwe ervaring worden opgedaan. Het is voor onze ziel/onszelf een opluchting, dat er niet gebeurd waar je bang van wordt.
Of als er iets gebeurt waar je bang voor was, dat het niet het eind van de wereld is. Dat je een kracht ervaart, of een vrijheid, die je nog niet kende daarvoor. Simpelweg, omdat het kind deze vrijheid niet kende. Het onderscheid tussen kind en volwassen bewustzijn wordt langzaam helderder.
Deze ‘correctieve ervaringen’ hebben we niet 1 keer nodig, maar heel, heel vaak. Nogmaals; heel, heel vaak.
Onze emoties en lichamelijke blauwdruk hebben veel meer tijd en aandacht nodig, dan het bewustzijn en inzicht van onze geest of het verstand van dat moment.
Bovendien ontstaat er bij elke expansie in je groei een evenredige expansie weer een stapje verder te kunnen, waar je opnieuw niet weet (hopelijk inmiddels met wel meer vertrouwen) of het ‘goed komt’.
Realiseer je eens hoe diep sommige patronen zitten ingesleten in je familie lijn, in je DNA. Als je echt beseft dat het geen sinecure is te durven gaan leven buiten je comfort zone, of buiten je gezinsdynamiek van herkomst, zou je meer compassie en begrip voelen voor die herhalende beweging.
De criticus die fluistert en je niet met rust laat; ‘dit keer zul je echt af gewezen worden, dit keer pakt het niet positief uit, je hebt nu echt te veel ruimte in genomen etc.’. Vul hier je eigen variant in.
In het boek van Brené Brown las ik de quote van Maya Angelou.
Zij schrijft; ‘Je bent pas vrij als je je realiseert dat je nergens bij hoort -dat je overal bij hoort- op geen enkele plek. De prijs is hoog. De beloning groot’.
Wat bedoelt ze hier nou mee?
Zoals ik het zie, is het proces van terugkeren naar je authentieke zelf, als het betalen van ‘de prijs’. We komen regelmatig in situaties waarin we te kiezen hebben voor onszelf en daardoor verliezen.
Het bereid zijn te verliezen, steeds opnieuw, maakt dat we makkelijker ons pad in de wereld en naar onszelf kunnen vinden. Hameed Almaas (Diamond Approach School) schrijft ergens dat de werkelijke vrijheid in relaties pas ervaren kan worden als we ‘de waarheid laten prevaleren boven de veiligheid van en in de relatie’.
Dat is helemaal niet makkelijk, omdat we als mensen ook gehecht zijn aan externe veiligheid en dat is niet iets om te (ver)oordelen. Maar als je een bewuster en vrijer leven wilt, vol van ware essentie, kun je niet voor allebei blijven kiezen. Dan gaat de zwaartekracht steeds meer overhellen naar eerlijkheid en trouw zijn aan jezelf, en dit in de relatie brengen, keer op keer op keer.
Natuurlijk willen we zó graag dat als we zelf veranderen en groeien, dat onze partners of vrienden precies gelijk met ons op blijven lopen. We willen erbij horen, niet alleen zijn of voelen.
En we hebben sterk sociaal instinct; het is een natuurlijke behoefte en verlangen.
Zoals Brené Brown schrijft, is de verbondenheid die we zoeken (de levenskracht en liefde die tussen ons mensen stroomt) eigenlijk niet iets wat verbroken KAN worden. Alleen ons geloof en vertrouwen wordt aan het wankelen gebracht of is ergens verloren gegaan.
Naarmate je steeds meer jezelf wordt, en trouw bent aan jezelf, ga je ervaren dat er een natuurlijke verbinding bestaat. Die met jezelf, en daarom ook meer automatisch met een ander.
Het aanpassen is dan geen ontrouw zijn aan jezelf, maar komt voort uit het natuurlijk afstemmen op elkaar waarin we onszelf en ‘elkaar’ recht doen.
We horen ‘nergens bij’, we zijn van niets en niemand, zelfs niet van ons bestaan en ons lichaam. We kunnen nergens aanspraak op maken, al zijn we nog zo gehecht aan mensen, aan ons bestaan, ons lichaam, onze gezondheid. Het is van tijdelijke aard, de tijd op aarde. Niets verkeerd aan. Ik vind dat ook heel mooi, zo kwetsbaar als we zijn, niemand uitgezonderd.
In het aanvaarden wat we echt zijn, wie we echt zijn, bewustzijn, in een menselijke jas, ervaren we die verbondenheid met alles en iedereen. Die hoeft niet vastgehouden, bewezen, bewaakt te worden, noch hoef je jezelf daarvoor ontrouw te zijn.
We hebben zelfs geen plek nodig buiten onszelf, om plek te hebben. Als kind hadden we die plek nodig, of dat een natuurlijke plek was of niet. Het kan een tijd nodig zijn onze plek toe te eigenen, op diverse manieren. Een plek om jezelf welkom te heten, door anderen welkom te worden geheten, te landen in ons lichaam (als belangrijke, essentiële plek!) en in ons leven. Maar uiteindelijk als we beseffen dat we die plek al hebben, omdat we er zijn, dan gaan we de verbinding steeds meer voelen met onszelf en anderen. Dan ervaar je wat Maya Angelou schrijft; ‘op geen enkele plek’. En dat geeft een grote liefde, veiligheid en vredigheid, die je veel minder hoeft te ‘regelen’ of zoeken buiten je.
Ik schreef deze blog, omdat ik zelf een grote keuze gemaakt heb onlangs. Die keuze gaf veel verdriet, raakte oud zeer, en had consequenties. Ik nam het verlies van wat ik niet graag was kwijt geraakt, op de koop toe. En daarna voelde ik de vrijheid ‘van nergens bij hoeven horen en toch verbonden zijn, op geen enkele plek’. De vrijheid die vleugels geeft, het leven zo de moeite waard maakt en avontuurlijk. Ik hoef niet te ontkennen dat ik vrienden en dierbaren nodig heb, of een nest om te rusten, dat niet. We hoeven geen onthecht persoon te worden. Je waardeert eigenlijk nog meer de verbinding die er IS, zonder dat je daar voor hoeft te ‘werken’.
Ik wens ieder van jullie een goeie reis toe in 2023, waarin je luistert naar de verlangens van je hart!
Misschien zie of ontmoet ik je ergens. Leuk! Graag!
Harte-groet
José
