1 maart 2024. Wie of wat leeft ons leven?
Mensen die aan het eind van hun leven gevraagd worden wat voor hen de kwaliteit bepaalden van hun leven en wat er echt toe deed, blijken vooral te antwoorden dat het voor hen de verbinding was met hun dierbaren. En ook hun hartsverlangens noemen ze, in verschillende soorten en maten, en in hoeverre zij deze naar tevredenheid hebben kunnen en durven leven.
En toch is het helemaal niet zo makkelijk te doen wat je wilt en waar je hart naar uit gaat, laat staan te weten wat je échte verlangen is. Soms volg je een verlangen, om er achter te komen dat het je niet geeft wat je hoopte, of dat je het inmiddels toch niet meer wilt.
Mijn spirituele leraar al vele jaren (AH Almaas) schreef eens; ‘we all have a divided heart’ (‘we hebben allemaal een verdeeld, gespleten hart’). Ons hart (en ons lijf) bestaat en beweegt meestal niet uit als één geheel. Onze aard wil veel. Onze natuur wil veel verschillende dingen en IS veel verschillende dingen en aspecten. We willen tegenstrijdige dingen, en onze (overlevings)patronen bepalen vaak onze prioriteiten. Uiteraard vaak niet bewust.
Ons hart wil kunnen liefhebben, genieten en avontuur. Een ander deel, b.v. het innerlijke kind is bang of verlegen en wil vooral veiligheid en niet te veel expansie. Ons instinct wil nog meer kunnen eten en onbeperkt chocolade (mijn voorkeur) uiteraard, maar weer een ander deel wil gezond blijven. We willen een partner, maar iets anders wil zich niet binden.
En wát we willen, kan een lange termijn proces of doel in zich hebben (b.v. leren liefdevoller te zijn of eerder stoppen met werken), of een steeds wisselende behoefte die -ook- intrinsiek is aan mens zijn (b.v. de behoefte alleen of samen te zijn).
Het lastige is, dat als bepaalde delen met elkaar (bewust of onbewust) met elkaar in conflict zijn en blijven, de keuze en de richting bepaalt wordt door een bepaald deel, b.v. de criticus.
Zo kan er b.v. in de relationele dynamiek van de relatie een deel in ons zijn (vaak kindstukken), die het heerlijk vindt dat de partner voor hem of haar ‘zorgt’ en het meer volwassen deel het er niet mee eens zijn. Die wil gelijkwaardig zijn en een partner, geen papa of mama.
Hoe weet ik wat ik echt wil? En wat in mij wil? En als ik dat al weet, hoe statisch is dat?
We kunnen een ambitie nastreven die oprecht is wat we wilden ons hele leven, maar door ziekte of het proces van ouder worden verdwijnt deze en willen we opeens hele andere dingen.
Voordat ik deze blog ging schrijven en nog even mijmerend in mijn stoel mijn cappuccino dronk na de meditatie, wilde ik blijven zitten. Ik voelde een lichte push om te gaan schrijven, terwijl ik ook nog een wasje wilde draaien. Ik zat daar even, en voelde mijn verlangen dat de timing om op te staan een natuurlijke was zonder dat ik daar over hoefde na te denken.
Het liefst staan we in contact met een natuurlijke FLOW, van waaruit het leven licht en natuurlijk uit ons stroomt in de manifestatie van de dag. Maar zo gaat het natuurlijk vaak en helaas niet.
Wanneer mensen jaren van groei en bewustzijn doormaken, merken ze gelukkig wel dat het makkelijker wordt in contact te staan met een natuurlijkere wil en levendigheid..
Dat komt omdat oude delen in ons hun kracht verliezen en plaats maken voor de ruimte om te kunnen kiezen. Waar het bewustzijn helpt een patroon te herkennen, voordat je er naar handelt of terugkeert daar waar je een ‘verkeerde’ afslag nam.
Veel van onze wil wordt gevormd door wie we moesten worden of geworden zijn om te kunnen (over)leven, gevat in een persoonlijkheid of karakterstructuur. Je kan het ook ego noemen. Door dit beperkte kader leven we dan zoveel mogelijk wat er mogelijk is, ons eigen leven.
Het vergt zelfbewustzijn en zelfkennis om te weten wat voor jou essentieel is, waar je naar wilt luisteren, en waar je je aan wilt verbinden.
Het vergt steeds opnieuw zelfonderzoek, in geduld en oprechte nieuwsgierigheid wat voor jou klopt. Het vergt jezelf vragen stellen, of vragen laten stellen door een ander, die je daarbij steunt. En het vergt soms een therapeut, coach om bepaalde knopen te helpen ontwarren en vrij te maken.
En het is zo, daar waar we een straat in zijn gereden waar we uit kwamen bij alles wat we niet wilden (soms jaren lang!), ons juist kan helpen. Het is geen fout, niets om jezelf voor te schamen of te bekritiseren, maar een kans. Nu krijgen we informatie over een nieuw verlangen, of een verlangen wat schuilde in de diepere regionen van waar we nog niet bewust van waren. Veel van wat we leren, komt door teleurstelling, of wat we niet willen of niet meer willen.
Een hele grote dosis mildheid is daarbij nodig. Je leert wanneer je leert, al is het nog zo vaak diezelfde steen. Hoe vaak ik in mijn praktijk de opmerking hoor; ‘Ja, maar ik weet het nu toch. Waarom dan weer??’. En zelfs je tegen dezelfde steen en de pijn stoten voor de zoveelste keer is een kans iets nieuws te zien wat je nog niet helder gezien had of waarin je sterker kunt worden in het koers houden.
Veranderen gaat helemaal niet zo snel hoor! Heb je dat ook al gemerkt? (smile a.u.b.).
Dan blijft uiteraard nog de vraag over; ‘Heb je echt iets te willen?’. Worden we niet sowieso gedreven door een grotere of autonomere Wil dan ons persoonlijk Ikje?
Een geheel nieuwe blog zou ik daaraan kunnen besteden, maar als we sterk geïdentificeerd zijn met onze persoonlijkheidslaag, ons ego, staat deze vooral in dienst van je verleden. Ze is dan als het ware bezet door hoe deze is opgebouwd aan overlevingspatronen en overtuigingen. Met als luchtverkeersleider de standaard van de criticus, die bepaalt wat je te doen staat of juist niet om goed te zijn zoals je bent. Of zoals het in systemisch werken gelabeld wordt; ‘Je bent dan het kind wat nog steeds loyaal is aan het gezin van herkomst en leeft vanuit deze plek en taak’.
Maar als daar langzaam ruimte komt voor onze vrije stroom, op en af, en steeds minder gehinderd door grote stuwdammen, wil je wat je vrije stroom jou ingeeft. Deze valt meer samen met wie je echt bent voorbij je maskers en is meer geïntegreerd in het nu en minder gestoeld op het verleden.
Oh, dat klinkt zo zweverig.. En toch, als je daar contact mee krijgt, weet je het.
Natuur herkent zichzelf.
Kijk naar een kind, wat nog zo natuurlijk in contact staat met zijn of haar eigen natuur. Het is FLOW, zij het niet bewust. Weer kind worden, in voller bewustzijn, daar kunnen we naar toe groeien.
AH Almaas noemt de ego ontwikkeling een onaffe ontwikkeling. Absoluut noodzakelijk om op aarde te landen en daar te kunnen functioneren. Het is aan ons of we daar voorbij willen groeien, zodat onze ego structuren meer essentieel en natuurlijk van aard worden. Soms uit nieuwsgierigheid en weet van meer potentie, vaker noodgedwongen omdat je je je onvrij voelt.
Het committent om onze wil in dienst te stellen van onze ware natuur en authentieke zelf, is iets wat een leven lang evolueert. Waar we elke dag weer in te groeien en te leren hebben. Waar we liefdevolle discipline kunnen leren, vooral in juist de kleine stappen en keuzes. Dat houdt niet op.
Van de reis leren houden is makkelijker als je minder lijden ervaart. En je ervaart minder lijden als je de reis van het leven kan zien voor wat het is, met meer besef van realiteit. De realiteit is meestal vriendelijker dan de (historische) standaard hoe je moest zijn of worden om ‘goed genoeg en okay’ te zijn. We hunkerden en hadden allemaal de liefde, goedkeuring, waardering en steun nodig van de ander, en waren daar totaal afhankelijk van.
We hebben los te komen van degene die denkt dat het leven gedaan en bedacht moet worden (geleefd vanuit het hoofd) en misschien zelfs zwaar moet zijn. Stel je voor dat het leven lichter, moeitelozer en ontspannener geleefd kan worden. Wellicht heb je daar al ervaring mee en groeit het besef in je hele wezen. Is dat niet prachtig?
Laten we in hemelsnaam vooral (leren) genieten van al die momenten dat we dat af en toe kunnen ervaren en de vrije levensenergie ons optilt als een ervaren surfer op de golven van het leven.
En we de zon niet alleen op ons voelen schijnen, maar vooral in ons!
Gelukkig Goed Nieuw Voorjaar gewenst,
met vooral veel zon en blauwe lucht.
Goeie reis! José
